W okresie Starego Państwa starożytnego Egiptu nie dochodziło do żadnych sporów religijno- politycznych, ponieważ kapłani sprawujący opiekę nad duchowa sfera egzystencji człowieka nie ingerowały zbytnio w sferę polityczna swojego kraju. Co oznacza, że władza królewska nie została zdominowana przez klery poszczególnych osób zagazowanych w duchowy stan życia ludzkiego. Pamiętajmy również o tym że za czasów panowania V dynastii najważniejszym z bogów był bóg słońca – Re, któremu hołd oddawano w Heliopolis. Ówczesny faraon Egiptu został uwieńczony mianem syna boga słońca (Sa Re) zaś po jego śmierci utożsamiano jego osobę z bogiem płodności i władcą podziemi – Ozyrysem. Pierwszy Okres Przejściowy datowany na około 2181 i około 2133 p.n.e. istota kultu religijnego i sfery politycznej kształtowanej przez faraona traciła swoja wartość ze względu na to, że więcej do powiedzenia mieli lokalni urzędnicy – monarchowie. Wskutek takiego obrotu spraw władza królewska uległa destrukcji a kraj podzielony na poszczególne dzielnice, gdzie podział na biednych i bogatych z czasów zjednoczenia Górnego i Dolnego Egiptu ukształtował się w bardziej widoczny sposób. Trwający kilkadziesiąt lat pierwszy okres przejściowy doprowadził do ogólnego kryzysu władzy królewskiej związanych także z niezadowoleniem społeczeństwa z obecnej sytuacji czy inwazji z Azji. Na tle religijnym dochodziło do niszczenia miejsce spoczynku faraonów czyli grobowców czy grabieży skarbów umieszczonych w piramidach. Królewskie posągi były wówczas dewastowane przez lokalne społeczeństwo, co było oznaką buntu na panującą w kraju dezorganizację władzy politycznej i nie liczenie się jej z potrzebami ludzi. Taki sposób zachowania określamy mianem dekadentyzmu, jaki był obecny w sztuce i literaturze n. p. w formie utworów z nutą pesymizmu.
Podział hierarchii społeczeństwa w Egipcie
