W okresie Średniego Państwa Egiptu kontakty z Mezopotamią, Cyprem i Kretą otworzyły nową drogę na handel zagraniczny. W tym czasie miejscowa ludność Krety posługiwała się językiem hieroglificzny zaś teksty religijne i oficjalne pisma królewskie były pisane w języku średnioegipskim. Z tych czasów wywodzą się słynne „Teksty Sarkofagów”, „Nauki króla Amenemhata”. W dziedzinie budownictwa zachowała się wzniesiona świątynia grobowa przeznaczona dla Mentuhotepa II w Deir-el-Bahari czy piramidy na obszarze Fajum. Za przyczyna podboju Nubii rozpoczęto budowy fortów w dolnej części tej krainy (Buten, Semna). W tym okresie udoskonalono i urozmaicono techniki wytwarzania wyrobów złotniczych i jubilerskich. Pamiętajmy o tym, że Egipcjanie podbijając dany kraj kierowali się motywem ekonomicznym, polegającym na opanowania złóż, surowców, jakich oni sami nie posiadali. Prowadzenie takiej taktyki umożliwiało Egiptowi utrzymanie szlaków handlowych i uzyskanie potrzebnych materiałów służących do dalszego procesu technologicznego. Władcy za wszelka cenę próbowali umocnić władzę wewnętrzną w państwie w sposób maksymalny. Mimo podejmowanych trudów nie udało się zatrzymać procesu, powodującego destabilizację funkcji lokalnych urzędników. Jednakże w okresie XIII dynastii Egipt nie uległ załamaniu politycznemu, ale u schyłku sprawowania przez nią władzy, państwo powoli zaczynało tracić swa potęgę zewnętrzną i wewnętrzną. Wskutek pokojowej migracji napływający obywatele z Azji stali się zwiastunem sprawowania władzy ze strony obcego kraju. Kolejny rozłam władzy i utrata potęgi ma swoje skutki w sferze życia mieszkańców państwa, które będące pod rządami różnych władców, przechodzi przez różnego rodzaju przełomy wewnętrzne i zewnętrzne.
Podboje Egiptu
