Władca Starożytnego Egiptu
Monarchowie, carowie, cesarze, czy po prostu władcy – różne są nazwy określające osobę panującą w danym państwie. W starożytnym Egipcie zaś osoba taka nazywana była faraonem. Było on wcieleniem Boga na ziemi i władał teokratyczną monarchią despotyczną. Znaczy to, że był władcą panującym niepodzielnie, którego dyspozycji nie można kwestionować, bo są one przekazywane od samego Boga. Uważany za wcielenie boga Re, w istocie był wcieleniem każdego z bogów oraz pośrednikiem łączącym świat boski oraz ziemski. Faraon był nie tylko władcą państwa egipskiego, ale również najwyższym kapłanem, naczelnym wodzem, sędzim oraz głównym budowniczym świątyń. W praktyce zaś, władzę w jego imieniu sprawowali urzędnicy, którzy zajmowani się wydawaniem zaleć co do budowy świątyń, piramid, systemu rolnictwa, czy pobierania danin. Faraon, jako istota boska, w sposób metaforyczny opiekował się całym ludem i państwem. Władając Egiptem Górnym i Dolnym, nosił koronę w dwóch kolorach, nawiązującą do władztwa na obu tych ziemiach. Jego charakterystyczny wizerunek stanowiły oprócz korony również nemes, czyli pasiasta chusta, oraz trzymane w dłoniach nechaha, czyli bicz, oraz heka, pasterska laska. Na przestrzeni wieków w Egipcie panowały różne dystansie i wielu faraonów, jednak dzięki słynnym piramidom, najsłynniejszy faraonowie to Cheops i Chefren.
