Pierwsi wielcy bogowie
Starożytna cywilizacja egipska wszelkie swoje osiągnięcia na tle politycznym, kulturalnym, a nawet technicznym, czerpała z poszanowania religii. Kraj rządzony przez faraona, który sam był wcieleniem bóstwa, oparty był na systemie wierzeń w wielu bogów, politeizmie. W Egipcie wierzono nawet w 800 bogów, jednak najważniejszych było dziewięciu, a na ich czele stał bóg słońca Re. To właśnie jego ziemskim wcieleniem był Faraon, co tylko podkreślało jego łączność pomiędzy światem rzeczywistym a boskim. Jego symbolem był obelisk, dlatego budowle tę często konstruowano w różnych częściach Egiptu. Nie mniejsze znaczenie mieli jednak pozostali bogowie. Bogiem śmierci i władcą krainy umarłych był Ozyrys, jego żoną zaś Izyda, patronka miłości, kobiet i dzieci. Bratem Ozyrysa był Set, władca piorunów, siostrą Neftyda, a synem Horus, opiekun nieba i faraonów. Patronką kotów, uważanych za święte zwierzęta, byłą bogini Bastet, Anubis był zaś władcą zmarłych i mumifikowanych, zaś Hathor był władcą nieba. Wiara w tych bogów, stanowiła podstawę życia każdego Egipcjanina, który wierzył nie tylko w życie, ale również w życie po śmierci. Prawidłowe uczynki, szacunek dla Farona i kapłanów i czczenie bogów pozwalało mieć nadzieję, że po śmierci zlitują się nad duszą i pozwolą jej zaznać szczęścia w życiu pozagrobowym.
