Kult religijny w okresie rzymskim
Okres rzymski obejmujący 30 p.n.e. i 395 n.e. związany z powstaniem chrześcijaństwa stal się przełomowy dla kultu religijnego, sfery politycznej a także kulturowej. Śmierć Kleopatry VII, ostatniej przedstawicielki dynastii Lagidów dała nowy początek w dziejach historii starożytnego Egiptu. Otawian August objąwszy tron zawarł przymierze z Rzymem i przyłączył się do Imperium. W całym kraju nie doszło do szczególnych zamieszek z tego powodu, ale na południu Egiptu nieliczni nie kryli swojego niezadowolenia z obecnej sytuacji. Władzę nad państwem egipskim piastował bezpośredni przedstawiciel cesarza, namiestnik ekwickiego w najwyższej hierarchii prefekta. Ze względu na przywileje nadane administracji władz lokalnych nastąpił wzrost prosperity, wówczas w celu polepszenia jakości plonów rozpoczęto określone czynności m.in. oczyszczanie kanałów. Państwo egipskie stało się sercem rozwoju różnorodnych kultów, które zaczęły rozpowszechniać się w imperium, które nie było zadowolone z tego faktu i dopuszczało się usuwania symboli kultów egipskich na mocy rzymskiego prawa. Przykładem żywej religii Egiptu jest panteon grecki cechujący się charakterystycznymi motywami oraz kunsztem oryginalnych walorów artystycznych. Może być nim Serapis, który stanowi zjednoczenie własności i cech Apisa i Ozyrysa z jednością bogów greckich (Zeusa, Dionizosa i Asklepiosa). Początek i rozkwit chrześcijaństwa sfinalizował cywilizację starożytnego Egiptu, czego przykładem jest obecność kultury greckiej w sztuce malarskiej czy podobieństwa Dziewicy Maryi z Dzieciątkiem do Izydy z małym Horusem u boku. Doktryny religijne opiewające nadejście Sadu Ostatecznego i stworzenie świata było głoszone przez prawo boskie, przykazania dotyczące moralności czy Święty Jerzy walczący ze smokiem. Te wszystkie symbole miały swoje odzwierciedlenie w kulcie religii egipskiej pod postaciami ich bogów. Kres epoki starożytnego Egiptu jest szacowany na rok 395 n. e., ale nie każdy z uczonych wyraża swoją aprobatę, chciałby ze względu na podział imperium przez Teodozjusza na dwie części. Pamiętajmy także o tym, że po 395 roku Egipt stała się w większości krajem chrześcijańskim i na wschodnim obszarze Bizancjum otwiera wrota nowej epoce swoich dziejów.
