Autonomia tebańskich władców
Część egiptologów traktuje okres panowania XIII dynastii jako Drugi Okres Przejściowy starożytnego Egiptu. Cechą charakterystyczną jest wówczas tworzenie się ogólnej destabilizacji władzy i rozłamu organów poszczególnych dzielnic. Następujący zmierzch kulturalny był związany z nie traktowaniem w sposób szczególny wzorców czy walorów sztuki czy religii. Egipt stracił Nubię – kraj bogaty w cenne dla państwa złoża, Synaj – serce kopalń miedzi i turkusów oraz Palestynę jako miejsce wpływów politycznych i przeprowadzonych reform. Wówczas swoja władzę sprawowali naród zwany Hyksosi, którzy prawdopodobnie pochodzili z Azji. Pamiętajmy o tym, że ta ludność znalazła swoje miejsce na obszarze Egiptu w okresie rozkwitu Średniego Państwa – na terenie Delty Nilu. Władza Hyksosów tworzyła dwie równomierne dynastie (XV i XVI), które przejęły kontrolę nad prawie wszystkim, co się działo na obszarze Dolnego i Środkowego Nilu. W Górnym Egipcie zdecydowanie większym poczuciem autonomii mogła cieszyć się władcy tebańscy wywodzący się z XVII dynastii, właśnie oni rozpoczęli wojnę z Hyksosami. Ich wysiłki i trudy kontynuował Almose, uznawany według tradycji za faraona XVIII dynastii. Dzięki niemu główna siedziba Hyksosów zwana Awaris została podbita przez żołnierzy służącym władcy Almose. Władzę jaką objęli przedstawiciele obcych narodów na długo zostanie zachowane w pamięci tych i przyszłych pokoleń. Pamiętajmy także o tym, ze władca Almose powtórnie połączył kraj w jedno, wchodząc razem z nim w epokę Nowego Państwa.
